Kochany Recie, pocałuj nas w ...
Mikołajki... magiczny, niemal bajkowy dzień. Dzieci z niecierpliwością wyczekują go od początku grudnia (niektórzy, to pewnie i wcześniej). Ci mniejsi, pełni wiary, wierzą, że to On w nocy przeciska się przez komin (w bloku to chyba bardziej przez wentylację...), zjada ciasteczko, popija je mlekiem i podrzuca w najdziwniejszych miejscach wyczekiwany prezent. Starsi od kilku tygodni z większym lub mniejszym sukcesem prowadzą szczegółowe poszukiwania prezentów pochowanych przez Rodziców w szafach, łóżkach, zakurzonych, niedostępnych kątach. Wszyscy tego dnia stają się dziećmi, przebierają się, uśmiechają więcej, niż zwykle, jakoś tak przyjaźniej patrzą na wszystko i wszystkich wokół. Kolczyki z głową Mikołaja/choinką/gwiazdką, coś czerwonego, mikołajkowa czapeczka, śmieszne okulary i opaski, świąteczne, mikołajkowe części garderoby. Każdy staje się w tym dniu, chociaż w niewielkim promilu Mikołajem. I nawet nasz "kochany" Rett jakiś taki bardziej przyjazny się wydaje, taki bar
